Wie wordt John McCain’s Vice-president?

Nu de onderlinge strijd tussen de Republikeinse presidentskandidaten beslecht is, kan men in het Republikeinse kamp alvast aan het volgende deel van de campagne beginnen, namelijk het promoten van hun kandidaat John McCain. Het aanduiden van een vice-president is een zeer belangrijk onderdeel van de campagne. De geruchtenstroom over wie kans maakt om de “running mate”van McCain te worden, vergroot met de dag.

De lijst van de mogelijke kandidaten is vrij omvangrijk. Het belang van een vice-presidentskandidaat is dit jaar veel groter dan normaal, want McCain is met zijn 71 jaar niet meer van de jongste. Als hij verkozen wordt, dan is hij de oudste president ooit die voor een eerste ambtstermijn gekozen zou worden. De belangrijkste taak van een vice-president is dan ook, behalve het bijstaan van de president, klaar te staan om het van z’n baas over te nemen indien nodig.

De vraag is nu wie er zoal in aanmerking komt voor die belangrijke positie. McCain verklaarde eerder dat hij iemand zoekt die hem moet kunnen aanvullen op het gebied van de economie, waar zijn kennis en ervaring beperkt is. Tevens moet het iemand zijn die jong is, maar niet te jong zodat hij het ervaringsgehalte juist weer naar beneden haalt.

Veel Republikeinen hopen dat de conservatieve Mike Huckabee vice-president wordt. Huckabee is de kandidaat die het langst in de race bleef met McCain. Huckabee zou dan veel gelovige kiezers met zich meenemen, die teleurgesteld achterbleven toen de gematigde conservatief McCain tot Republikeins presidentskandidaat werd uitgeroepen.

Een tweede optie is Charlie Christ, de gouverneur van Florida. Christ steunde de kandidatuur van McCain van het eerste moment Verder is Christ zeer populair in zijn staat, met hem erbij kunnen de Republikeinen in ieder geval deze staat op hun lijstje schrijven tijdens de verkiezingen.

Het laatste gerucht dat de ronde doet in de VS, is dat Condoleezza Rice, huidig minister van Buitenlandse Zaken, ook zou meedingen voor het vice-presidentschap. Tactisch zou dit een slimme zet zijn van de Republikeinen. Zo zouden vrouwen en Afro-Amerikanen, die nu eerder geneigd zijn om op Barack Obama of Hillary Clinton te stemmen, wel eens de Democraten links kunnen laten liggen en voor de Republikeinen gaan opteren.

Uiteindelijk verlies je kiezers en win je kiezers met een "running mate". De kunst is om iemand te kiezen die uiteindelijk veel kiezers met zich meeneemt, en ook nog eens populair is in cruciale staten.

Bronnen: CNN, Youtube

Amerikaanse klimaatpresident in de maak?

In het voorjaar van 2007 leek het klimaat nog één van de belangrijkste thema’s te worden in de Amerikaanse presidentsverkiezingen, naast de oorlog in Irak en het economisch beleid. De film “An Inconvenient Truth” van Al Gore had net een Oscar gewonnen, het Internationaal Klimaatpanel IPCC presenteerde zijn verontrustend klimaatrapport en Gore kreeg samen met het IPCC de Nobelprijs voor de Vrede.

Maar nu, een jaar later, is het thema zo goed als vergeten. Tijdens de voorverkiezingen worden debatten en interviews helemaal gedomineerd door andere thema’s. Ook de media zijn daarvoor verantwoordelijk: uit een onderzoek van de Amerikaanse League of Conservation Voters bleek dat van de 2275 vragen die in de vijf belangrijkste politieke praatprogramma’s aan de kandidaten gesteld werden, er amper 24 iets met het klimaatvraagstuk te maken hadden.

Bij de Democraten zijn Hillary Clinton en Barack Obama het eens over de noodzaak aan een ambitieus klimaatplan. Ze willen allebei de uitstoot van broeikasgassen aanzienlijk verminderen en geven hun voorkeur aan het “cap-and-trade” – systeem van bindende uitstootbeperkingen voor bedrijven, gecombineerd met een handel in uitstootrechten. Verder zijn ze voorstander van een internationaal klimaatakkoord dat het in 2012 aflopende Kyotoprotocol moet opvolgen.

Obama is ondertussen zelfs al begonnen met het opstellen van een klimaatbeleid. Hij wil niet tot 2009 wachten om iets aan de klimaatverandering te doen. Obama heeft al verschillende keren aan Al Gore gevraagd om hem te assisteren bij het opstellen van zijn klimaatplan. Obama kondigde aan dat hij niet overmoedig wou zijn, maar dat hij bewust is van de hoogdringendheid van de zaak.

Bij de Republikeinse partij is er iets minder ambitie om iets aan het klimaat te doen. Een aantal kandidaten, zoals Romney, Giuliani en Thompson stonden afkerig ten opzichte van zware inspanningen voor het klimaat. Zij zijn ondertussen afgevallen in de race naar het presidentsschap.

Bij John McCain, die deze week officieel werd voorgesteld als de Republikeinse kandidaat, ligt het anders. De meest progressieve Republikein heeft zich uitgesproken voor een echte klimaataanpak. In 2003, lang voor het begin van de voorverkiezingen, diende hij in de Senaat al samen met de Democraat Joseph Lieberman een wetsvoorstel in om de uitstoot van de Amerikaanse economie gevoelig te verminderen in de eerste helft van deze eeuw. McCain pleit ondermeer voor een grotere inbreng van kernenergie, maar repte geen woord over bindende beperkingen voor Amerikaanse industrie.

“Laat het me zo stellen: als we overschakelen op groene technologie, maar ik bleek fout te zijn en er komt geen klimaatverandering, dan laten we onze kinderen toch een schonere wereld na. Maar als ik gelijk krijg en we hebben niets ondernomen, wat voor planeet laten we onze kinderen dan na? Ik zet me al lang in voor deze zaak, en we moeten nu dringend handelen”, zei McCain onlangs in een interview.

Of er ook effectief iets zal veranderen, valt nog af te wachten. In ieder geval, het kan niet meer slechter gaan dan de voorbije acht jaar. Het wordt tijd dat Amerika het voortouw neemt in het globale klimaatbeleid. In het belang van het milieu, kan er volgens mij best een Democratische kandidaat het presidentschap in de wacht slepen. Zij hebben ambitie, inoverende ideeën en worden gesteund door heel hun partij, wat niet het geval is bij hun conservatieve concurrent. Daarnaast maakt de aanwezigheid van Al Gore, die ook in hun kamp zit, wellicht een groot verschil.

Bronnen: CNN, Mo, Youtube

Vormt Ralph Nader een bedreiging voor de Democraten?

Deze week raakte bekend dat Ralph Nader voor een vierde maal deel neemt aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De 73-jarige linkse beschermer van consumentenrechten komt op als onafhankelijke kandidaat. Nader stelt zich kandidaat omdat noch de Democraten, noch de Republikeinen oog hebben voor de echte problemen van de VS.

Buiten de twee gevestigde grootmachten, de Democraten en de Republikeinen, is in de VS het ontstaan van nieuw politiek leven heel moeilijk. Dat komt onder meer doordat bij elke verkiezing (behalve bij de Democratische voorverkiezingen) de regel ‘de winnaar krijgt alles’ geldt. Een buitenstaander moet onmiddellijk heel hoog springen om in de buurt van de ‘Grote Jongens’ te komen.

Uit een onderzoek van het Pew Research Center in 2006 bleek dat de meerderheid van de Amerikanen graag een serieuze derde kandidaat zou zien naast die van de twee gevestigde partijen. Het leek er dit jaar even op dat een zwaargewicht van buitenaf zich zou aanmelden. Michael Bloomberg, de burgemeester van New York, overwoog om zich kandidaat te stellen. Maar door de populariteit van McCain bij de Republikeinen zag Bloomberg af van zijn plannen.

Nader zelf maakt weinig kans om president te worden, maar de vraag is hoe zwaar zijn deelname zal doorwegen in het eindresultaat. In 2000 kon Nader genoeg Democratische stemmen afsnoepen van toenmalig presidentskandidaat Al Gore, zodat George W. Bush de macht kon grijpen in Amerika.

Of Nader dit jaar nog een bedreiging vormt voor de Democratische kandidaat is hoogst twijfelachtig. Zijn aanhang bleek in 2004 al gehalveerd te zijn. Alleen als op 4 november in twee of drie doorslaggevende staten het verschil tussen John McCain en de Democratische kandidaat enkele tientallen stemmen bedraagt, kan Nader wederom een beslissende rol spelen.

Bron: The Washington Post